CHOROBY ZAKAŹNE CHOROBY ZAKAŹNEINFEKCYJNE GRUPA CHORÓB LUDZI ZWIERZĄT

8 PROGRAM STUDIÓW SPECJALIZACYJNYCH Z DZIEDZINY “CHOROBY PRZEŻUWACZY” SZKOLENIE
CHOROBY GOŁĘBI CZ 2 CHOROBY UKŁADU ODDECHOWEGO MYKOPLAZMOZA JEST
CHOROBY NERWOWOMIĘŚNIOWE I ICH USPRAWNIANIE OKREŚLENIE CHOROBY NERWOWOMIĘŚNIOWE

CHOROBY WIEKU DZIECIĘCEGO BARNESYKDOMMER G NIEKTÓRE SZCZEPIONKI PODAWANE SĄ
CHOROBY WIRUSOWE WIEKU DZIECIĘCEGO 1 ABC CHORÓB WIEKU DZIECIĘCEGO
CHOROBY ZAKAŹNE 1 ATLAS CHORÓB WEWNĘTRZNYCH RED EUGENE


CHOROBY ZAKAŹNE



Choroby zakaźne/infekcyjne - grupa chorób ludzi, zwierząt i roślin, będących następstwem zakażenia ustroju czynnikiem zakaźnym i złamania sił odpornościowych organizmu (lub w odwrotnej kolejności) lub obecności w organizmie bioaktywnych toksyn (jadów) drobnoustrojów. Ich przyczyną mogą być następujące czynniki: wiroidy zakażające tylko rośliny, wirusy, priony, bakterie, riketsje, grzyby.


Objawy chorób zakaźnych są zależne od patogenu i stanu chorego. Większość chorób zakaźnych cechuje gorączka, choć nie jest to regułą. W rozpoznaniu dużą uwagę przywiązuje się do:

-> objawów obiektywnych (ze względu na fakt, że wiele zarazków manifestuje w swoisty, charakterystyczny tylko dla siebie, sposób np. czarna krosta - wąglik; plamkowo-grudkowa wysypka powstała w jednym "rzucie" - ospa prawdziwa; rumień wędrujący - borelioza itd.)

-> hodowli mikrobiologicznych

-> badań serologicznych.

-> czasem stosuje się także dodatkowe badania (RTG klatki piersiowej w infekcyjnych chorobach płuc).


Profilaktyka chorób zakaźnych polega zasadniczo na unieszkodliwieniu źródeł zakażenia, ograniczaniu mechanizmów i dróg szerzenia, unikaniu wytwarzania lekooporności przez drobnoustroje, wzroście odporności populacji. Praktycznie sprowadza się to do:

-> izolacji (o ile jest w ogóle konieczna) i leczeniu ludzi chorych i nosicieli

-> poddawania kwarantannie zwierząt, osób i mienia podejrzanego o zakażenie/skażenie

-> izolacji, leczenia i przeprowadzania ubojów sanitarnych wśród zwierząt

-> kontrolowania osób pracujących z żywnością

-> przetwarzania żywności i wody

-> kontroli epidemiologicznej ludzi, zwierząt, ujęć wody itd.

-> używania sterylnego sprzętu medycznego

-> utylizacji jednorazowego sprzętu medycznego

-> przeprowadzania zabiegów dezynfekcyjnych

-> przestrzegania higieny osobistej

-> używania środków ochrony osobistej

-> prowadzenia szczepień i (historycznej już) wariolizacji

-> dobierania antybiotyków na podstawie antybiogramów


Choroby zakaźne – lista alfabetyczna


AIDS

Angina

Brodawki płciowe

Brodawki weneryczne

Chlamydia i ureaplazma

Ciężki ostry zespół oddechowy

Condylomata acuminata

Flu

Grypa

HSV

Human papillomavirus - HPV

Influenza

Katar

Kiła

Kłykciny kończyste

Koklusz

Krztusiec

Nieżyt nosa

Opryszczka narządów płciowych

Ospa wietrzna

Półpasiec

Przewlekły katar

Przewlekły nieżyt nosa

Rzeżączka

SARS

Severe Acute Respiratory Syndrome

Syfilizm

Świerzb

Tryper

Wąglik

Wrzód miękki

Wrzód weneryczny

Zapalenie wsierdzia

Żółtaczka








Wybrane choroby zakaźne:


AIDS - końcowe stadium zakażenia HIV charakteryzujące się bardzo niskim poziomem limfocytów CD4, a więc wyniszczeniem układu immunologicznego (odpornościowego), co skutkuje zapadalnością na tzw. choroby wskaźnikowe (niektóre formy nowotworów, grzybic, nietypowe zapalenia płuc) mogące spowodować śmierć pacjenta.


Wirus HIV przenosi się poprzez krew (najbardziej efektywna droga zakażenia), spermę, płyn przedejakulacyjny, śluz szyjkowy (trudno się zarazić), mleko matki (udowodniono możliwość przeniesienia zakażenia tą drogą), przeniesienie z matki na dziecko (krew kobiety i dziecka nie mieszają się, jednak może do tego dojść np. podczas jakichś komplikacji porodowych).


Do organizmu wirus może dostać się podczas stosunku płciowego. Możliwe jest także zakażenie przez transfuzję krwi, podczas dializ, przeszczepów, zabiegów chirurgicznych i przyjmowanie preparatów krwiopochodnych (zdarza się to obecnie bardzo rzadko, ze względu na badania dawców). Bardzo duże ryzyko stanowi używanie wspólnych żyletek, igieł i strzykawek (tatuaże, narkomania).


Można się zarazić także podczas:

-> przyjmowania krwi, produktów krwiopochodnych i narządów (zwłaszcza przed 1990),

-> akupunktury,

-> robienia tatuaży,

-> bójki (jeśli doszło do kontaktu z krwią),

-> uprawiania sportów kontaktowych lub sztuk walki, jeśli doszło do kontaktu z krwią,

-> praktyk sadystyczno-masochistycznych,

-> skaleczeń, ran, zadrapań podczas naprawiania sprzętu (zwłaszcza medycznego),

-> używania dożylnie narkotyków,

-> używania dożylnie środków dopingujących,

-> karmienia piersią gdy matka jest zarażona,

-> podczas ciąży i porodu,

-> udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków bez zachowania należytego zabezpieczenia,

-> pracy z materiałem zakaźnym (np. w laboratorium) bez zachowania zasad bezpieczeństwa.





Do największej liczby nowych zakażeń na świecie dochodzi w regionie Afryki Subsaharyjskiej i Karaibów. W niektórych państwach afrykańskich odsetek osób żyjących z HIV w społeczeństwie przekroczył 40%. Niekontrolowana pandemia przyczynia się tam do kryzysu demograficznego (wyraźny spadek średniej długości życia, nawet do poziomu 35 lat), społecznego (problem osieroconych na skutek AIDS dzieci, zanik dotychczasowych struktur społecznych), gospodarczego (spadek podaży siły roboczej), politycznego (braki kadrowe w administracji publicznej na skutek AIDS, brak możliwości świadczenia podstawowych usług społecznych), bezpieczeństwa (spadek zdolności obronnych). W przypadku Suazi pojawiają się opinie o upadku państwa na skutek AIDS. Odsetek kobiet w państwach o najwyższych wskaźnikach epidemiologicznych osiąga 80%. Regionem świata, w którym sytuacja epidemiologiczna staje się równie niekorzystna, jest Azja Południowo Wschodnia, przede wszystkim Indie. Brak natomiast wiarygodnych danych o Chinach, które wedle analiz UNAIDS są potencjalnym źródłem nowej fali epidemii. W państwach tych zdecydowanie przeważa droga zakażenia poprzez kontakty seksualne a populacją najbardziej narażoną na zakażenie są kobiety w wieku 15-24 lat, w znacznej liczbie przypadków źródłem zakażenia jest pierwszy lub jedyny partner seksualny. Natomiast regionem o największej dynamice epidemii jest Europa Wschodnia, przede wszystkim obszar Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, państw bałtyckich. Szczególnie niepokojąca jest sytuacja epidemiologiczna Obwodu Kaliningradzkiego. Wedle analiz UNAIDS w samej aglomeracji moskiewskiej żyje ponad 500 tys. osób żyjących z HIV; w Rosji odsetek osób żyjących z HIV w społeczeństwie może przekraczać 2%, na Ukrainie 1,5% (dla porównania wskaźnik ten w Polsce wynosi 0,07%). W tym regionie wybuch pandemii zakażeń HIV był skutkiem kryzysu społeczno - gospodarczego w okresie transformacji i bliskości geograficznej regionów, gdzie produkowane są narkotyki do zastosowania w iniekcji co skutkuje ich bardzo dobrą dostępnością przy niskich cenach. Pierwszą populacją dotkniętą przez pandemię były osoby stosujące narkotyki w iniekcji oraz migranci, obecnie zaczynają przeważać zakażenia drogą seksualną wśród ogółu społeczeństwa. Rozpowszechnianie się HIV/AIDS skutkuje pogłębianiem wspomnianego kryzysu społecznego, co skutkuje wyraźnymi brakami demograficznymi i stwierdzonymi przez Bank Światowy niedoborami w wynikach gospodarczych.


Wedle danych PZH od 1985 do końca sierpnia 2006 zarejestrowano w Polsce 10.292 zakażenia HIV, 1.798 zachorowań na AIDS i 825 zgonów na skutek AIDS (liczba zgonów prawdopodobnie zaniżona na skutek braków w raportowaniu). Wedle powszechnej metodologii symulacji szacuje się rzeczywistą liczbę osób żyjących z HIV w Polsce na ponad 30 tys. Rokrocznie wykrywa się 600-660 nowych zakażeń.


Cholera - to ostra i zaraźliwa choroba zakaźna przewodu pokarmowego, której przyczyną jest spożycie pokarmu lub wody skażonej przecinkowcem cholery. Cholerę cechuje śmiertelność około 1% (skrajnie do 20%) przypadków prawidłowo leczonych i 50% przy braku leczenia. Wg danych WHO w 2001 roku na świecie zanotowano 184.311 przypadków tej choroby, a z jej powodu zmarło 2728 osób.


Objawy - W początkowym okresie zakażenia dominuje biegunka, wymioty, zwykle bez gorączki i bólu brzucha. Stolec ma charakterystyczny wygląd - przypomina wodę po płukaniu ryżu i posiada swoisty, słodkawy zapach. Niepodjęcie leczenia prowadzi do zaostrzenia stanu pacjenta. Następuje zmarszczenie skóry (jak skóra rąk po myciu naczyń), zmiana głosu,

zapadnięcie oczu i wyostrzenie rysów twarzy (tzw. twarz Hipokratesa). W skrajnie poważnych przypadkach dojść może do śpiączki.


Diagnostyka pojedynczych przypadków opiera się głównie na teście mikrobiologicznym. W czasie epidemii rozpoznanie na podstawie obrazu klinicznego nie sprawia problemów.


Zasadnicze znaczenie ma leczenie objawowe polegające na wyrównywaniu zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, przede wszystkim odwodnienia. Uzupełnianie utraconych płynów prowadzi się doustnie, a także w postaci wlewów kroplówkowych. W leczeniu stosuje się także antybiotyki, głównie tetracykliny.




















Grypa to ostra choroba zakaźna układu oddechowego wywołana zakażeniem wirusem grypy. Grypa przenosi się pomiędzy ludźmi drogą kropelkową (np. podczas kichania), a największa ilość zachorowań występuje podczas sezonowych epidemii, powodując ostre objawy uniemożliwiające pracę osobom czynnym zawodowo. Epidemie grypy powodują znaczne koszty społeczne i niekiedy mają zasięg kontynentalny lub światowy, dlatego grypa wymaga globalnej koordynacji epidemiologicznej. W większości przypadków zachorowanie na grypę powoduje obłożną chorobę, w części przypadków mogą występować powikłania i zdarzają się też przypadki śmierci , szczególnie u dzieci, osób starszych i obciążonych innymi, dodatkowymi poważnymi chorobami.


Wirus grypy A występuje u ludzi i zwierząt (świnie, konie, foki, wieloryby oraz ptaki). Wirus grypy B występuje tylko u ludzi. Wirus grypy C występuje u ludzi i świń. Powoduje tylko lekkie infekcje, np. zapalenie spojówek i nie powoduje występowania epidemii. Duża zmienność genetyczna wirusa grypy prowadzi do powstawania co kilkadziesiąt lat bardzo groźnych szczepów, które wywołują pandemie. W XX wieku miały miejsce trzy takie pandemie w latach 1918-1919 (grypa hiszpanka), 1957 i 1968. Wirus grypy przyczynił się do śmierci milionów ludzi. Naukowcy przypuszczają, że głównym źródłem nowych szczepów wirusów mogą być ptaki. Rodzaj A najczęściej powoduje epidemie i pandemie. Jest to możliwe dzięki zdolności tego wirusa do podlegania skokom antygenowym. Wirus potrafi relatywnie szybko zmieniać strukturę białkową swojej otoczki, dzięki czemu przeciwciała osób, które już raz chorowały na grypę nie są w stanie rozpoznać nowego szczepu wirusa jako zagrożenia. Wirusy z rodzajów B i C zdolne są wyłącznie do przesunięcia antygenowego, co nie pozwala im na tak łatwe zmylenie mechanizmów odpornościowych zwierząt. Grypa, która bardzo szybko się rozprzestrzenia oraz powoduje epidemie czy pandemie, a chorzy nie reagują na leczenie, nazywana jest supergrypą. Nie jest to jednak określenie stosowane w medycynie.


Mechanizm zakażenia wirusem grypy - wirus grypy penetruje do komórek nabłonka dróg oddechowych, infekuje je. W komórkach zachodzi replikacja wirusa i już po 6 godzinach nowe cząsteczki wirusa są uwalniane i mogą zakażać następne komórki.


Objawy grypy: wysoka gorączka, bóle kostno-mięśniowe, bóle głowy,

ból gardła, drapanie w gardle, suchy kaszel, katar i kichanie, podrażnienie oczu, znaczne osłabienie, dreszcze





Wścieklizna - wirusowa, zawsze śmiertelna choroba zakaźna zwierząt (niektórych ssaków), mogąca przenieść się na człowieka (antropozoonoza). Nazwa "wścieklizna" wywodzi się od przebiegu jednej, lepiej dostrzegalnej, z form choroby. Cechuje ją znaczne podniecenie i agresja ("wściekłość"). Wściekliznę nazywa się też czasem wodowstrętem (łac. hydrophobia), co jest odbiciem jednego z objawów choroby, mianowicie mimowolnych skurczy mięśni na widok lub sam dźwięk wody.


Przebieg choroby u wszystkich gatunków zwierząt jest w zasadzie podobny. Możemy wyróżnić dwie postacie wścieklizny: gwałtowną i cichą – porażenną.

Wirus wścieklizny atakuje komórki układu nerwowego, ze szczególnym tropizmem do komórek istoty szarej mózgu.



Objawy: U ludzi, w początkowym okresie (około 2 miesięcznym od chwili zakażenia) występują objawy ogólne. Dominują tu zmiany, uczucie mrowienia wokół miejsca pokąsania, a także gorączka, ból potylicy, zmęczenie oraz rzadziej halucynacje, torsje. Zwierzęta często w tym okresie - fazie inkubacji, zmieniają swoje zwyczaje głównie przez zmianę trybu życia z dziennego na nocny i odwrotnie, a także przestają być wrażliwe na bodźce bólowe. Po kilku dniach u ludzi i zwierząt występuje nadmierne pobudzenie lub - skrajnie, porażenie (tzw. cicha wścieklizna). U chorego stwierdzić można mimowolne skurcze mięśni (konwulsje), ślinotok oraz wodowstręt. Zejście śmiertelne następuje w około tydzień od wystąpienia objawów.





Do dzisiaj nieznany jest lek przeciwko wściekliźnie. Jeśli nie wystąpiły objawy choroby podejmuje się próbę zastosowania uodpornienia bierno-czynnego polegającego na podaniu surowicy i serii szczepionek podawanych w mięsień naramienny lub podskórnie (dawniej szczepionkę podawano w mięsień brzucha ze względu na specyficzne ukrwienie - nie stosuje się już tej metody). Uodpornienie uzyskane na drodze biernej ochrania chorego do momentu uzyskania odporności czynnej. Chorym szczepionym wcześniej nie podaje się surowicy. Możliwość czynnego uodpornienia organizmu możliwa jest dzięki długiemu okresowi wylęgania. Chorego człowieka, u którego wystąpiły objawy izoluje się głównie w celu zapewnienia mu spokoju; stosuje się leczenie objawowe. Do tej pory odnotowano mniej niż 5 przypadków wyzdrowienia chorych ludzi, u których pojawiły się symptomy choroby. Zwierzęta zwykle się usypia.


CHOROBY ZAKAŹNE CHOROBY ZAKAŹNEINFEKCYJNE GRUPA CHORÓB LUDZI ZWIERZĄT
choroby_wewnetrzne2
DANE O ZAPADALNOŚCI ANALIZA ZAPADALNOŚCI NA CHOROBY ZAWODOWE PRZEPROWADZANA


Tags: choroby zakaźne, objawy choroby, choroby, zakaźneinfekcyjne, zakaźne, zwierząt, chorób, grupa, ludzi