PODSTAWY PRAWNE DZIAŁALNOŚCI BIURA PODRÓŻY W UNII EUROPEJSKIEJ I

01-Podstawy
1  1PODSTAWY STRUKTURALNEGO JĘZYKA ZAPYTAŃ SQL §
17 OPRACOWAŁ STANISŁAW KŁAK PRAWO O WOLONTARIACIE 1 PODSTAWY

2 ROZKŁAD MATERIAŁU Z PRZEDMIOTU „PODSTAWY DZIAŁALNOŚCI USŁUGOWEJ” –
20211120 TEMATY ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Z PRZEDMIOTU METROLOGIA PODSTAWY
3 AUTOR STANISŁAW KŁAK PODSTAWY PRAWNE OPINIOWANIA „UCHWAŁY JST

Podstawy prawne działalności biura podróży

Podstawy prawne działalności biura podróży



W Unii Europejskiej i wielu innych krajach świata działalność polegająca na świadczeniu usług turystycznych, w tym przez biura podróży (organizatorów turystyki i pośredników turystycznych)może być prowadzona jedynie przez podmioty profesjonalnie do tego przygotowane i mające odpowiednie uprawnienia. Dlatego istnieje ściśle określone prawo, określające warunki utworzenia biura podróży (kwalifikacje personelu, siedziba, zabezpieczenie zobowiązań wobec klientów). Biuro podróży musi bowiem dawać gwarancję solidności, wypłacalności i prowadzenia działalności na odpowiednim poziomie.

W Polsce Sejm uchwalił 29 sierpnia 1997r. ustawę o usługach turystycznych (Dz.U. z 2001r. Nr 55, poz. 578), która weszła w Zycie z dniem 1 lipca1998r. i przewiduje system zezwoleń na działalność biura podróży. Stanowi ona implementację do polskiego prawa dyrektywy nr 314 Rady Wspólnot Europejskich z 13 czerwca 1990r. o podróżach turystycznych za ceną zryczałtowaną. Na treść ustawy miał także wpływ dyrektywa Rady nr 82/470 EWG z 29 czerwca 1982r., dotycząca środków umożliwiających efektywne korzystanie ze swobody prowadzenia działalności gospodarczej oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do osób pracujących na własny rachunek, świadczących usługi związane z transportem i działalnością biura podróży. Ta dyrektywa zawiera wymagania dotyczące kwalifikacji i niekaralności osób podejmujących się kierowania działalnością w dziedzinie turystyki. Ustawa o usługach turystycznych określa warunki świadczenia przez przedsiębiorców i przedsiębiorców zagranicznych usług turystycznych na terytorium Polski, a także zagranicą., jeżeli umowy z klientem o świadczenia tych usług są zawierane na terytorium Polski.


Biura podróży mogą być w Polsce prowadzone w różnych formach prawnych:

- przedsiębiorstwa państwowego

- spółdzielni

- stowarzyszenia

- spółki komandytowej

- spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

- spółki akcyjnej

bądź przez osobę fizyczną – przedsiębiorcę, po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w trybie ustawy z 19 listopada 1999r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178).

Natomiast osoby zagraniczne (osoba fizyczna lub prawna mające miejsce zamieszkania lub siedzibę za granicą) może utworzyć biuro podróży zgodnie z cytowaną ustawą – Prawo działalności gospodarczej na zasadzie wzajemności na takich samych zasadach, jak przedsiębiorcy mający stałe miejsce pobytu stałego lub siedzibę w Polsce. W przypadku braku zasady wzajemności, osoby zagraniczne dla podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w dziedzinie turystyki w Polsce mogą tworzyć wyłącznie spółki komandytowej, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjne, a także przystępować do takich spółek oraz obejmować bądź nabywać ich udziały i akcje (art. 6 ustawy). Mogą też utworzyć na zasadzie wzajemności oddział swojego biura podróży z siedziba w Polsce. W obu przypadkach usługi turystyczne na terytorium Polski mogą być świadczone zgodnie z warunkami określonymi w ustawie o usługach turystycznych, a więc takimi, jakie dotyczą polskich biur podróży. Zawieranie na terytorium Polski w imieniu przedsiębiorcy zagranicznego umów z klientami o świadczenie usług turystycznych jest dopuszczalne, jeżeli przedsiębiorca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą zgodnie z ustawą- Prawo działalności gospodarczej, a wiec ma w Polsce siedzibę lub oddział (art. u.u.t.).

Niezależnie jednak od formy prawnej, biuro podróży musi uzyskać pozwolenie na prowadzenie działalności.

Czynności rejestracyjne


Prowadzenie działalności biura podróży jak i pośrednictwa w zakwaterowaniu zaliczane jest stosownie do przepisów niemieckiej ustawy o działalności gospodarczej z 21 czerwca 1869 roku (Gewerbeordnung GewO) § 38 ust. 1 pkt. 4 do działalności wymagającej dodatkowego nadzoru. Zgodnie z tym zapisem uzyskanie pozwolenia na prowadzenie biura podróży stosownie do § 14 GewO wymaga dokonania zgłoszenia rejestracyjnego i uzyskania potwierdzenia wpisu do rejestru. Zgodnie z przepisami § 29 ust. 1 pkt.3 GewO organa rejestrujące mają prawo do uzyskania dodatkowej informacji i przeprowadzania kontroli w miejscu prowadzenia działalności

gospodarczej. Organ rejestrujący może żądać dodatkowych wyjaśnień dotyczących działalności gospodarczej w formie ustnej lub pisemnej. Upoważnieni urzędnicy stosownie do § 29 ust. 2 GewO mają prawo do wejścia na teren posiadłości (nieruchomości) osoby prowadzącej działalność gospodarczą w godzinach wykonywania działalności gospodarczej, w celu dokonania oględzin i

przeprowadzenia czynności sprawdzających prowadzonej dokumentacji. W przypadku zagrożenia bezpieczeństwa publicznego upoważnione osoby mają prawo do wejścia na teren osoby prowadzącej działalność gospodarczą również poza ustalonymi godzinami pracy. Zapis ten dotyczy także przypadku, gdy prowadzona działalność gospodarcza związane jest lokalowo z miejscem zamieszkania, jednakże pozwolenia to ogranicza się tylko i wyłącznie do lokalu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wraz ze złożeniem formularza zgłoszeniowego osoba ubiegająca się o pozwolenie na

prowadzenie działalności gospodarczej zobowiązane jest do dostarczenia

następujących dokumentów (38 ust. 1 GewO):

- zaświadczenie z centralnego rejestru skazanych o niekaralności wydanego

zgodnie z § 30 ust. 5 ustawy o federalnym rejestrze skazanych

- zaświadczenia z centralnego rejestru prowadzenia działalności gospodarczej na

podstawie § 150 ust. 5 GewO,

- w ramach przepisów prawa landowego organ rejestrujący może żądać

zaświadczenia z urzędu skarbowego o niezaleganiu w należnościach podatkowych § 38 ust.3 oraz określić rodzaj i sposób prowadzonej księgowości, zapisów poszczególnych transakcji, informowania o udziałowcach i partnerach jak i o klientach i innych osobach trzecich, których dotyczą te transakcje.

W przypadku prowadzenia działalności hotelarskiej i gastronomicznej stosownie do

przepisów ustawy o usługach gastronomicznych i hotelarskich (Gaststättegesetz) wymagane jest również dodatkowe udokumentowanie posiadanej kompetencji merytorycznej i kwalifikacji zawodowych. Do kompetencji merytorycznej należy tutaj np. przedłożenie zaświadczenia o zdolności do wykonywania działalności gospodarczej jak i posiadanie zaświadczenia, że w sprawdzanych pomieszczeniach może być prowadzona działalność gospodarcza. W przypadku udokumentowania kwalifikacji zawodowych wymagane jest przedłożenie zaświadczenia, dyplomu lub świadectwa dokumentującego zdobycie wykształcenia w danym zawodzie zgodnie z wymogami wydanych w tym zakresie rozporządzeń

Działalność gospodarcza polegająca na organizowaniu imprez turystycznych oraz na pośredniczeniu na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych wymaga uzyskania zezwolenia (art. 4 ust. 1 ustawy). Imprez turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną cena, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godz. albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu, czyli w skład imprezy wchodzi świadczenie przewozu (art.3 pkt 2 ustawy). Istotnymi elementami imprezy jest więc jednolity program i całościowa cena dla wszystkich usług (np. „Inclusive Tours”). Uczestnik imprezy nie wie, jaka jest cena poszczególnych usług, czy inne koszty i marża organizatora, gdyż otrzymuje „produkt” za określona cenę. Rzadko się zdarza , że grupa turystów zwraca się o zorganizowanie im wycieczki, której cena miałaby charakter kosztorysowy, a kosztorys sporządziliby turyści. Regułą jest , że biura podróży sprzedają wycieczki planowane i przygotowywane dużo wcześniej przed terminem ich sprzedaży i są przeważnie włączone do katalogu.


Nie wymaga zezwolenia:


  1. działalność agentów turystycznych polegająca na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów turystyki posiadających zezwolenie lub na rzecz innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju (np. na rzecz hoteli lub sanatoriów).

  2. niezarobkowe (nie dla lub innych korzyści finansowych) organizowanie wycieczek i imprez turystycznych przez organizacje, stowarzyszenia, szkoły, kościoły, inne związki wyznaniowe oraz kościelne osoby prawne dla swoich uczniów, członków lub wyznawców, ponieważ nie prowadza one działalności gospodarczej i nie są przedsiębiorcami, do których nie odnosi się ustawa.

Powinny się do nich odnosić przepisy dotyczące ochrony konsumenta. Podmioty te działając non-profit nie muszą uzyskiwać zezwolenia, lecz uczestnicy takich imprez turystycznych nie powinny być pozbawieni ochrony prawnej przewidzianej w ustawie.


Ustawa ta nie dotyczy organizatorów konferencji, kongresów, zjazdów, itd. Sama konferencja, której program ustala z reguły zleceniodawca, nie jest świadczeniem turystycznym. Organizator konferencji nie tworzy więc jednolitego programu, objętego wspólna ceną, będącego imprezą turystyczną, lecz świadczące pojedyncze usługi o odrębnych cenach. Ponadto, zazwyczaj tylko wpisowe za udział w konferencji jest obligatoryjne, zaś inne usługi (hotelu, wyżywienia, przejazdu, udziału w bankiecie, zwiedzanie miasta) są fakultatywne. Tylko wtedy, gdy organizator konferencji, oprócz organizacji konferencji i świadczenia pojedynczych usług, podejmuje się świadczyć imprezy turystyczne w rozumieniu przyjętym w ustawie, a zwłaszcza organizuje wycieczki ( np. organizuje konferencje w danym kraju, zapewnia przelot, hotel, pilota, program turystyczny), czyli wchodzi w rolę biura podróży – powinie uzyskać zezwolenie.

Organem właściwym do udzielenia zezwolenia, odmowy udzielenia, cofnięcia i ograniczenia zezwolenia organizatora turystyki i/lub pośrednika turystycznego jest wojewoda właściwy dla siedziby przedsiębiorstwa. Wojewoda wydaje decyzję administracyjną zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Przedsiębiorcy służy więc droga odwołania, łącznie z zaskarżeniem decyzji NSA.


Zezwolenia udziela się na czas nieoznaczony, jeżeli przedsiębiorca spełnia następujące warunki:

  1. zapewnia kierowanie działalnością przedsiębiorstwa oraz działalnością jego jednostek organizacyjnych samodzielnie dokonujących czynności prawnych przez osoby posiadające wykształcenie i praktykę, określone szczegółowo w art. 6 ustawy, i nie karane za przestępstwa przeciw życiu, zdrowiu, wiarygodności dokumentów, mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu; co do określenia czynności, których wykonywaniem uznaje się praktykę w zakresie organizowania imprez turystycznych i w zakresie obsługi turystów.

  2. Przedstawi dowód zapewnienia pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w wypadku gdy organizator turystyki wbrew obowiązkowi zapewnienia tego powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań w formie umownych gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo umowy ubezpieczenia na rzecz klienta.


Minimalną wysokość sumy bankowej i ubezpieczeniowej oraz minimalną wysokość sumy gwarancyjnej na rzecz jednego klienta z tytułu umowy ubezpieczenia określił Minister Finansów w rozporządzeniu z 24 listopada 1999r. (Dz.U. Nr 98, poz. 1142).

Gwarancja powinna obejmować całość dokonanych przez klienta wpłat, łącznie z zaliczką, niezależnie od jej wysokości – orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w wyroku z 8 października 1996r. w sprawie Dillenkofer.

Treść gwarancji lub umowy ubezpieczenia na rzecz klientów obejmuje upoważnienie dla wojewody lub wskazanej przez niego jednostki do wydawania dyspozycji wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klienta do kraju. Z sumy w nich określonej pokrywa się w pierwszej kolejności koszty sprowadzenia z zagranicy do kraju klientów; wypłaty obniża się proporcjonalnie do wysokości pozostałej sumy (art. 5 ustawy).

Działalność turystyczna, w której od klientów pobiera się pieniądze, często niemałe, musi opierać się na profesjonalizmie i zabezpieczeniach finansowych.

Ustawa nakłada na organizatora turystyki i pośrednika turystycznego obowiązek przedkładania organowi koncesyjnemu dokumentów potwierdzających zawarcie kolejnych umów gwarancji lub ubezpieczenia przed upływem terminu obowiązywania umowy poprzedniej (art. 10 ustawy. Wymagać będzie to jednak kontroli, gdyż zawsze mogą znaleźć firmy, które zawierać będą umowy z klientami i pobierać od nich pieniądze po wygaśnięciu terminu gwarancji lub ubezpieczenia.

Te zabezpieczenia finansowe istnieją już prawie we wszystkich krajach Europy Zachodniej. W niektórych istnieje natomiast lub tworzy się Fundusz Gwarancyjny Turystyki.


Wojewoda przesyła kopie decyzji o udzieleniu, ograniczeniu zakresu lub cofnięciu zezwolenia oraz dane dotyczące formy zapewnienia pokrycia kosztów i zwrotu wpłat, dokonanych przez klientów, ministrowi właściwemu do spraw turystyki. Wpisuje się je do centralnego rejestru zezwoleń.


Wojewoda może cofnąć zezwolenie lub ograniczyć jego zakres w razie:

  1. prawomocnego orzeczenia sądu zakazującego przedsiębiorcy - osobie fizycznej prowadzenia działalności objętej zezwoleniem,

  2. naruszenia obowiązków określonych ustawą, gdy powoduje to zagrożenie bezpieczeństwa lub dóbr osobistych klientów, a także poważne zagrożenie interesów majątkowych klientów,

  3. nieusunięci przez przedsiębiorcę stwierdzonych uchybień, pomimo uprzedniego wezwania przez wojewodę.

Przedsiębiorca, któremu cofnięto zezwolenie, a także przedsiębiorca, który prowadził działalność bez wymaganego zezwolenia, nie może uzyskać pozwolenia w okresie 3 lat od daty cofnięcia zezwolenia lub ujawnienia prowadzenia działalności bez zezwolenia (art. 10a ustawy).


Obowiązki biur podróży


Stosownie do zmian Kodeksu Cywilnego (Bundesgesetzbuch BGB) w lipcu 2001 roku wprowadzono zapisy § 651a-651m w zakresie obowiązków biur podróży. Rozporządzeniem z 2 stycznia 2002 roku w sprawie obowiązków informacyjnych (Inormationspflichtverordnung) w rozdziale 3 § 4 – 11uregulowano szczegółowe zasady informowania przez organizatorów podróży.

Stosownie do przepisów kodeksu cywilnego BGB § 651a – 651m uregulowano następujące zasady:

- zawarcie umowy przez organizatora z obowiązkiem przedstawienia całości oferowanych usług i dokonania zapłaty przez klienta, ( § 651a)

- przenoszenia umowy na osoby trzecie (§ 651b)

- dokonywanie zmian (§ 651c)

- obniżanie ceny w przypadku nie wywiązania się z umowy (§ 651d)

- wypowiedzenia umowy (§ 651e)

- odszkodowania (§ 651f)

- przedawnienia, klient ma prawo w przeciągu miesiąca od zakończenia planowanej podróży żądać roszczeń ze strony biura. Po tym terminie prawo do dochodzenia roszczeń może zostać przedłużone dla klienta, jeżeli udowodni, że szkoda nie powstała z jego winy. Roszczenia przedawniają się po upływie 2 lat (§ 651g)

- dopuszczalne formy odpowiedzialności – organizator podróży może zaproponować klientowi odszkodowanie w wysokości 3 krotności ceny podróży, pod warunkiem, że szkoda nie dotyczy uszkodzeń cielesnych (§ 651h)

- rezygnacji z podróży (§ 651i)

- rezygnacji w przypadku zagrożenia życiem (§ 651j)

- zabezpieczenia, odpłatności – organizator podróży jest zobowiązany do zapewnienia zwrotu dla klienta poniesionych wydatków w przypadku wystąpienia niezdolności płatniczej przez organizatora lub postawienia w stan likwidacji. Ubezpieczyciel lub instytucje kredytowe udzielające gwarancji dla organizatora podróży mogą ograniczyć sumę wypłat – zwrotów kosztów do wysokości 110 mln € (§ 651k)

- podróże gościnne uczniów trwające co najmniej 3 miesiące (§ 651l)

- uzgodnienia wyjątkowe (§ 651m)


Stosownie do ustaleń przepisów § 651k BGB oraz rozporządzenia o obowiązkach informacyjnych zabezpieczenie na wypadek niewypłacalności czy upadłości nie obowiązuje przy następujących podróżach:

- jeżeli trwa krócej niż 24 godziny,

- nie zawiera żadnego noclegu,

- cena podróży jest niższa niż 75 €

- jeżeli podróż została zorganizowana przez organizatora, który nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie

- organizatorem podróży jest osoba prawna wobec której otwarto postępowanie

likwidacyjne lub upadłościowe.


Każdy organizator podróży zobowiązany jest stosownie do § 651k ust.3 BGB do przekazania klientowi tzw. listu gwarancyjnego (Sicherungsschein) wystawionego przez towarzystwo ubezpieczeniowe lub instytucję kredytową, gwarantującą zwrot kosztów poniesionych przez uczestnika podróży w przypadku niewypłacalności lub upadłości organizatora podróży.

Razem z listem gwarancyjnym organizator podróży zobowiązany jest stosownie do § 4 rozporządzenia o obowiązkach informowania (Informationspflichtverordnung) do

przekazania prospektu informacyjnego, w którym zawarte powinny być następujące informacje:

- miejsce docelowe;

- środki transportu ( klasa i inne właściwości);

- zakwaterowania ( rodzaj, położenie, kategoria, komfort, główne właściwości, odległość oraz walory turystyczne);

- posiłki;

- trasa podróży;

- wymagania paszportowo-wizowe dla obywateli krajów członkowskich, w których oferowana jest podróż, formalności zdrowotno-pobytowe wymagane w trakcie pobytu podróżnych;

- wymaganą minimalną liczbę uczestników w celu przeprowadzenia podróży oraz podanie terminu, do którego organizator podróży ma prawo odwołania jej z powodu niewystarczalnej ilości uczestników.

Wszystkie informacje podane w prospekcie są wiążące dla organizatora, jednakże przez podpisaniem umowy może on dokonać stosownych zmian i powiadomić uczestnika podróży.


W rozporządzeniu nałożono obowiązki dla organizatora dotyczące:

- dokładnego poinformowania podróżnego przed podpisaniem umowy o wymaganiach paszportowo-wizowych i innych formalnościach związanych z pobytem, jeżeli dane te nie zostały wcześniej zaprezentowane w prospekcie organizatora,

- dokonania potwierdzenia podróży oraz przekazania ogólnych warunków podróży po końcowym zawarciu umowy o świadczenie usług,

- zobowiązanie dla organizatora o wcześniejszym powiadomieniu o szczegółach podróży, podania terminu odjazdu, przyjazdu oraz adresu, nr telefonu i nazwisko miejscowego przedstawiciela organizatora .

Przepisy w zakresie szczegółowych obowiązków organizatorów podróży nie dotyczą tych podmiotów, których organizowanie podróży nie stanowi głównego przedmiotu działalności gospodarczej.






5 PODSTAWY RACHUNKOWOŚCI ORGANIZACJI POZARZĄDOWEJ NIEPROWADZĄCEJ DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ ORAZ
6 PROCEDURA MONITOROWANIA PODSTAWY PROGRAMOWEJ BRANŻOWA SZKOŁA I
ARKUSZ DO MONITOROWANIA WDRAŻANIA PODSTAWY PROGRAMOWEJ WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNEGO W


Tags: biura podróży, rolę biura, europejskiej, działalności, biura, prawne, podstawy, podróży