8 S YGN AKT VIA CA 210 WYROK

10 S YGN AKT I ACA 23211 WYROK
10 S YGN AKT I ACA 23607 WYROK
10 S YGN AKT VI ACA 136508 WYROK

10 S YGN AKT VI ACA 22711 WYROK
10 S YGN AKT VIA CA 134108 WYROK
10 SYGN AKT VI ACA 372 05 WYROK

S ygn. akt VIA Ca 2/10

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2010 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Aldona Wapińska

Sędzia SA Anna Orłowska

Sędzia SA Maciej Kowalski (spr.)

Protokolant st. sekr. sąd. Julia Gotówka

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2010 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa […] Sp. z o.o. w W.

przeciwko […] Sp. z o.o. w likwidacji w K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 21 lipca 2009 r.

sygn. akt XX GC 596/08

oddala apelację;

zasądza od […] Sp. z o.o. w W. na rzecz […] Sp. z o.o. w likwidacji w K. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

U Z A S A D N I E N I E

Powód […] Sp. z o.o. w W. domagał się zasądzenia od pozwanego […] Sp. z o.o. w K. kwoty 169.074.04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 czerwca 2007 r. do dnia zapłaty tytułem naprawienia szkody spowodowanej niewykonaniem przez pozwanego umowy sprzedaży autobusu turystycznego BOVA FUTURA rok produkcji 2001, numer identyfikacyjny VIN XL […], numer rejestracyjny SK […]. Wywodził, iż nie uzyskał ceny z tytułu sprzedaży lecz odniósł szkodę na skutek spalenia się autobusu w wysokości różnicy pomiędzy ceną sprzedaży jaką miał uzyskać za autobus a ceną, za jaką został sprzedany jego wrak.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości wskazując, że nie istnieje podstawa prawna, na której powód oparł swoje roszczenie, gdyż pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia umowy sprzedaży autobusu. Obowiązek zapłaty ceny nie mógł zatem ciążyć na pozwanym na podstawie umowy sprzedaży.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 21 lipca 2009 r. oddalił powództwo i obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanego.

Sąd ten ustalił, że powód i pozwany w dniu […] lutego 2002 r. zawarli umowę lesingu […], której przedmiotem był autobus turystyczny BOVA FUTURA rok produkcji 2001 roku, numer identyfikacyjny VIN XL […], numer rejestracyjny SK […]. Zgodnie z § 13 ust. 4 ogólnych warunków leasingu (k. 43) w przypadku niedopełnienia obowiązku ubezpieczenia przedmiotu leasingu przez leasingobiorcę - korzystającego lesingodawca - finansujący dokona ubezpieczenia przedmiotu leasingu, obciążając leasingobiorcę - korzystającego składkami ubezpieczonymi oraz wszystkimi związanymi z tym kosztami. Zgodnie z aneksem do umowy leasingu pozwany miał prawo wskazać osobę, której będzie przysługiwało pierwszeństwo kupna przedmiotu leasingu w przypadku gdy pozwany zrezygnuje z dalszego leasingowania przedmiotu leasingu po wygaśnięciu umowy. W dniu […] kwietnia 2007 roku pozwany skierował do powoda wniosek o zakończenie umowy leasingu operacyjnego. Zgodnie z treścią wniosku zakup przedmiotu leasingu miał być zrealizowany na warunkach wynikających z umowy leasingowej, zaś dokumenty sprzedaży miały być wysłane na adres pozwanego. Powód przygotował umowę sprzedaży autobusu i przesłał ją do podpisu pozwanemu wraz z fakturą VAT nr […]. Pozwany nie dopełnił jednak formalności związanych z umową sprzedaży autobusu, tj. nie podpisał umowy oraz nie dokonał zapłaty należności za autobus. W związku z tym powód pismem z dnia […] lipca 2007 roku wezwał go do zapłaty należności pod rygorem odstąpienia od umowy sprzedaży autobusu z dniem […] lipca 2007 roku. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany poinformował powoda, że autobus uległ spaleniu w dniu […] maja 2007 roku. Pozwany nie zawarł umowy ubezpieczenia AC autobusu. Przedstawiciele działającej na zlecenie powoda spółki […] s.c. odebrali wrak spalonego autokaru, który został następnie sprzedany przez powoda za cenę 42.700 zł. Zgodnie z § 7 ust. 3 projektu umowy sprzedaży Nr […] sporządzonym w dniu […] maja 2007 roku
w W. do umowy leasingu nr […], umowa miała zostać zawarta w dniu złożenia ostatniego podpisu przez Sprzedającego. Zgodnie z § 7 ust. 2 wszelkie ryzyka i koszty związane z władaniem przedmiotem sprzedaży miały przejść na kupującego z chwilą podpisania umowy sprzedaży. Umowa sprzedaży stanowiąca załącznik do pozwu nie została podpisana przez żadną ze stron.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Powód wywodził swoje roszczenie z faktu niewykonania przez pozwanego umowy sprzedaży autobusu turystycznego. Tymczasem w ocenie Sądu umowa sprzedaży przedmiotowego autobusu między stronami nigdy nie została zawarta. Znajdująca się w aktach sprawy umowa sprzedaży Nr […] z dnia […] maja 2007 roku do umowy leasingu nr […] nie została podpisana przez żadną ze stron. Co więcej, w § 7 ust. 3 przedmiotowej umowy sprzedaży znalazło się zastrzeżenie, zgodnie z którym umowa zostaje zawarta w dniu złożenia ostatniego podpisu przez sprzedającego.

Wbrew twierdzeniom powoda nie można mówić o dorozumianym zawarciu umowy poprzez złożenie przez strony zgodnych oświadczeń woli lub poprzez wykonanie umowy. Nie ma żadnego dokumentu, który potwierdzałby złożenie przez pozwanego oświadczenia woli, które obejmowałoby cenę przedmiotu sprzedaży. Umowa nie została także wykonana, gdyż pozwany, nie zapłacił powodowi ceny sprzedaży. Nie można także w ocenie Sądu traktować wniosku powoda z dnia […] kwietnia 2007 roku o zakończenie umowy leasingu operacyjnego jako oferty, której przyjęcie nastąpiło poprzez wysłanie przez powoda dokumentów sprzedaży do pozwanego. Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.c. oferta powinna zawierać istotne postanowienia umowy, natomiast we wniosku o zakończenie umowy leasingu operacyjnego nie została wskazana cena sprzedaży.

Zdaniem Sądu projekt umowy sprzedaży Nr […] z dnia
[…] maja 2007 roku stanowił ofertę zawarcia umowy sprzedaży złożoną przez powoda pozwanemu, która to umowa nie została nigdy zawarta.

W apelacji od powyższego wyroku powód zarzucił:

1. Uchybienie przepisom prawa materialnego poprzez:

1.1 naruszenie art. 535 k.c. poprzez przyjęcie, że strony nie zawarły umowy sprzedaży,

1.2 naruszenie art. 78 k.c. poprzez przyjęcie, że strony nie zawarły umowy w formie pisemnej,

1.3 naruszenie art. 415 k.c. poprzez przyjęcie, że pozwany nie wyrządził powodowi szkody nie ubezpieczając pojazdu ponieważ ryzyko przypadkowej utraty rzeczy ciążyło na powodzie.

2. Naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez:

2.1 naruszenie art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodów:

- z przesłuchania świadka S. M., prokurenta pozwanego,

- wniosku pozwanego z dnia […] kwietnia 2004 roku a w szczególności dołączonej do niego Karty Identyfikacyjnej,

- treści polisy […] SA gdzie jako właściciela uwidoczniono pozwanego,

- treści Umowy Leasingu Nr […] a w szczególności Aneksu z dnia […] lutego 2002 roku,

- treści Ogólnych Warunków Leasingu (OWL) a w szczególności treści § 13 pkt 2, § 16 pkt 1a, § 16 pkt 2 i § 16 pkt 3.

2.2 naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie poprzez przyjęcie, że na powodzie ciążył obowiązek ubezpieczenia pojazdu.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 169.074,04 zł oraz kosztów procesu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W treści pozwu powód reprezentowany przez fachowego pełnomocnika będącego radcą prawnym wskazał, iż dochodzi od pozwanego zasądzenia kwoty 169.074,04 zł tytułem „naprawienia szkody spowodowanej niewykonaniem przez pozwanego umowy sprzedaży autobusu turystycznego „BOVA FUTURA” ”. Jako podstawę faktyczną żądania pozwu wskazał złożenie przez pozwanego pisma z wnioskiem
o zakup przedmiotu leasingu, przygotowanie przez powoda umowy sprzedaży, niedopełnienie przez pozwanego formalności związanych z jej zawarciem w postaci podpisania umowy oraz brak zapłaty należności za autobus co, zważywszy na spalenie samochodu, co do którego pozwany nie zawarł umowy ubezpieczenia AC naraziło powoda na szkodę
w wysokości dochodzonej pozwem. Wskazywał, iż doszło do zawarcie umowy sprzedaży autokaru. Jako podstawę prawną powództwa podał
art. 494 kodeksu cywilnego.

Powyższe okoliczności faktyczne (podstawa faktyczna) indywidualizują zgłoszone żądanie.

Dodatkowo należy wskazać, iż wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia, jakkolwiek niewymagalne, nie pozostaje bez znaczenia dla przebiegu
i wyniku sprawy, albowiem pośrednio określa także okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu. (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia
23 lutego 1999 r. I CKN 252/98 OSNC 199/9/152, Biul. SN 199/6/8, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1993 r., II CRN 74/92, OSP 1993, Nr 10 poz. 193).

Również w wyroku z dnia 27 października 1999 r. wydanym
w sprawie III CKN 407/98 Sąd Najwyższy wskazał, iż kwalifikacja prawna dochodzonego roszczenia należy do Sądu, ale nie można wykluczyć, że powołanie przez stronę określonej normy prawa materialnego jako mającej stanowić podstawę rozstrzygania o tym roszczeniu wiąże Sąd w tym sensie, że stanowi uzupełnienie okoliczności faktycznych określających żądanie pozwu (art. 321 § 1 k.p.c. w zw. z art. 187 § 1 k.p.c.); jednakowoż w tym zakresie musi istnieć jawność, której gwarancją w zasadzie jest występowanie w charakterze strony powodowej osoby posiadającej profesjonalne przygotowanie prawnicze (LEX nr 50697).

Dlatego też należy uznać, iż Sąd Okręgowy prawidłowo określił podstawę faktyczną pozwu którym powód według własnego określenia domagał się naprawienia szkody spowodowanej niewykonaniem przez pozwanego umowy sprzedaży autobusu. Prawidłowe są też ustalenia Sądu Okręgowego co do niezawarcia przez strony umowy sprzedaży autokaru. Poczynione przezeń w tym zakresie ustalenia oraz wnioski Sąd Apelacyjny w całości podziela i uznaje za własne.

Wniesiona apelacja nie podważa tych ustaleń. Nie negując woli zakupu przedmiotowego autobusu po stronie pozwanej Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że umowa sprzedaży nie została zawarta wobec nieuzgodnienia przez strony jej warunków.

Powoływanie się we wniesionej apelacji na treść zawartej przez strony umowy leasingu, w szczególności § 16 OWL pkt 1, w toku niniejszego postępowania nie mogło odnieść zamierzonego skutku, jako, że powód nie wywodził swego roszczenia o naprawienie szkody z umowy leasingu lecz umowy sprzedaży.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 30 stycznia 1948 r.
C III 1128/47, PN 1948, Nr 9-10 S 3/4 sąd nie jest uprawniony do konstruowania na podstawie postępowania dowodowego pewnego stanu faktycznego, który by jego zdaniem mógł ewentualnie uzasadniać jakieś żądanie, mimo że żadna ze stron nie opiera swych żądań na takim stanie rzeczy.

Wyrok uwzględniający powództwo na podstawie faktycznej, na której powód ani w pozwie, ani w postępowaniu przed sądem I instancji nie opierał powództwa prowadziłby do orzekania ponad żądanie wbrew treści art. 321 k.p.c. (patrz Sąd Najwyższy z 24 stycznia 1936 r., C II 1770/35, PPiA 1936, Nr 2, poz. 148).

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, uznając, iż wniesiona apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw, działając na zasadzie
art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98, 99 i 108 § 1 k.p.c.

10 SYGN AKT VI ACA 37609 WYROK W
10 SYGN AKT VIA CA 66609 WYROK W
11 817A2005 WYROK Z DNIA 19 LIPCA 2005 R

Tags: wyrok w, rzeczy. wyrok, wyrok